Από τη συλλογή Αντίθετο Ημισφαίριο 4 (Gamecraft, 2017).

Έλεγα ότι όλοι κάποτε γράψαμε ένα κείμενο επηρεασμένοι από τον Lovecraft και, για να το αποδείξω, σας είχα αναφέρει (πρώτη μέρα του αφιερώματος κιόλας) το διήγημα του Α. Θαλασσινού και το πώς η γραφή του ήταν φόρος τιμής στον Lovecraft. Στο συγκεκριμένο διήγημα, ο Μάριος Δημητριάδης πετάει από το παράθυρο τις μανιέρες του Άρχοντα του Τρόμου και αντίθετα επιλέγει να αποδώσει φόρο τιμής στις πλοκές του συγγραφέα από το Πρόβιντενς.

Η ιστορία, την ξέρετε, βιβλιοθηκάριος πέφτει σε απαγορευμένο/μυστηριώδες/μαγικό βιβλίο, περίεργα πράγματα συμβαίνουν, όποιος το διαβάζει βρίσκει φριχτό τέλος, μπλα μπλα μπλα. Βαρετό, έτσι;

Ε, λοιπόν, δεν είναι. Επιλέγοντας ο συγγραφέας να ξεκόψει από τη μανιέρα του Lovecraft γράφει ένα κείμενο γρήγορο, δυναμικό, που σε κρατάει συνέχεια στην τσίτα. Ο ήρωάς του φέρεται περίεργα για χαρακτήρας ιστορίας τρόμου, φέρεται (παναΐτσα μου) σαν πραγματικός άνθρωπος. Και αυτό κάνει την αναπόφευκτη ανατροπή στο τέλος τόσο μα τόσο πιο δυνατή, γιατί απλά ήθελα ο ήρωάς μας να σπάσει και εκεί την παράδοση.

Το διήγημα αυτό με έκανε να μετανιώνω που η προσωπική συλλογή διηγημάτων του Μάριου δεν είναι μέρος της στοίβας του μήνα…