Όλοι έχουμε βιβλία που τα διαβάσαμε και μας σημάδεψαν, που μας επηρέασαν σαν δημιουργούς και ανθρώπους. Για εμένα, ένα από τα πρώτα αυτά βιβλία ήταν ένα του Howard Philips Lovecraft.

Σε παλιότερο άρθρο που παρομοίαζα συγγραφείς τρόμου με… κρεατικά έγραφα ότι ο Lovecraft  είναι σα μοσχαράκι λεμονάτο με πατάτες: πολλές σάλτσες, παλαιομοδίτικο όσο δεν πάει, αλλά και παραδοσιακό. Για εμένα ήταν η πρώτη επαφή με τη λογοτεχνία τρόμου (είχα λιώσει βέβαια να βλέπω x-files και είχα διαβάσει κάποια βιβλία ΕΦ όπως το Νευρομάντη αλλά ποτέ βιβλίο τρόμου),

Είχα την “ευτυχία” να μεγαλώσω σε επαρχία στη δεκαετία του 90. Και μιλάμε για άγρια επαρχία, χωριό 600 ατόμων. Αυτό πάει να πει ότι δεν υπήρχαν βιβλιοπωλεία (όχι σοβαρά δηλαδή), δεν υπήρχε ίντερνετ και το μόνο που είχες για επαφή με τον έξω κόσμο ήταν περιοδικά και, αν ήσουν τυχερός, κάποιον για να σου δανείσει-πάρει τα βιβλία που ήθελες. Το έργο του Lovecraft μου είχε κινήσει την προσοχή. Είχα διαβάσει για το κάλεσμα του Κθούλου στο PC Master και στο Metal Hammer, είχα λιώσει να ακούω το Call of Ktulu και το The Thing that should not be των Metallica (και αν αυτό σας φαίνεται πολύ noobie ακούστε το παρακάτω και ξαναπείτε μου ότι είχα άδικο)  και ήθελα να δω επιτέλους τι ήταν αυτός ο Lovecraft.

 

Πώς βρήκα το βιβλίο

Το καλοκαίρι του 2001 είχα την ευκαιρία να πηγαίνω συχνά σε μεγάλη πόλη (πιο συγκεκριμένα τη Σπάρτη) και έβαλα σκοπό της ζωής μου να πάρω σβάρνα όλα τα βιβλιοπωλεία μήπως και βρω κανένα βιβλία του. Το κοντινότερο που κατάφερα να βρω ήταν ένα ξεχασμένο αντίτυπο του Ο Νεκροσκόπος 2. Και όχι, δεν το αγόρασα, οπότε μουτζώστε με κι εσείς όπως μουτζώνομαι κι εγώ.

Έτσι λοιπόν, απογοητευμένος πήρα το δρόμο για το ΚΤΕΛ. Εκείνη την εποχή το ΚΤΕΛ το έπαιρνες από ένα πρακτορίο τύπου (το έψαχνα φέτος στις διακοπές μου, αλλά έμαθα από ντόπια πηγή ότι έχει κλείσει). Εκεί, κοίταζα μήπως έχει έρθει κανένα νέο περιοδικό και, από το πουθενά βλέπω το βιβλιαράκι που βλέπετε στην πάνω-πάνω στην εικόνα.

Για να μην τα πολυλογώ (εδώ γελάνε και οι πέτρες) φυσικά και το πήρα δίχως σκέψη, έδωσα τις 2200 δρχ που του αντιστοιχούσαν (6,46€ σε πραγματικά λεφτά) και με το που έφτασα σπίτι έπεσα με τα μούτρα για να το διαβάσω,

Ήταν καλός τελικά αυτός ο Lovecraft;

Όχι.

Ήταν ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ!

Ξεκίνησα δίχως να ξέρω τι να περιμένω με το “Ο Λόφος”. Κάπου στα μισά η σελίδες με είχαν ρουφήξει μέσα: ερπετοειδή πλάσματα που κρύβονται κάτω από τη γη, ένας κρυμμένος πολιτισμός, μία εξερεύνηση και η φρίκη να βγαίνει από τις σελίδες και να μου χαϊδεύει την πλάτη, φέρνοντας ανατριχίλες. Γούσταρα τόσο που μου άρεσαν ακόμα και τα rewrites του Darleth (Ο Τρόμος από τη Μεσαία Αψίδα, Η σκοτεινή αδερφότητα, Οι παρατηρητές Πέρα από το Χρόνο).

Αλλά εκεί που τα χρειάστηκα ήταν στο “Η Κόμη της Μέδουσας”. Η ιστορία, που γράφτηκε σε συνεργασία με τη Ζήλια Μπίσοπ, είναι η ιστορία του καταραμένου γάμου ενός άντρα με μία γυναίκα με μυστικό παρελθόν. Δε θα σας κάνω σπόιλερ, αλλά στο τέλος έχει μια εξαιρετική διπλή κορύφωση που με έκανε να πετάξω το βιβλίο και έκανα τρεις ημέρες να το πιάσω ξανά στα χέρια μου.

Βέβαια, στο τέλος δεν αντιστάθηκα και το ξαναέπιασα και το τελείωσα. Και είχα πλέον λατρέψει το εφιαλτικό όραμα του Lovecraft.

Πώς με επηρέασε το βιβλίο.

Έχω μπει κι εγώ στον πειρασμό να γράψω homage με τον τρόπο γραφής του Lovecraft, αλλά τελικά ανακάλυψα ότι το βαρύ, όλο περιγραφικότητα ύφος του δε μου ταιριάζει.

Όμως με επηρέασε το κοσμικό όραμα του Lovecraft για τον τρόμο, το πώς o άνθρωπος δεν είναι η κορυφή της τροφικής αλυσίδας, αλλά κάτι το ασήμαντο. Το ποταπό. Τροφή για θεούς πέρα από κάθε λογική και όντα που υπερβαίνουν αυτό που θεωρούμε ως φυσικό. Η κοσμοθεωρία του είναι εφιαλτική, η ηθική δεν παίζει κανένα ρόλο για την έκβαση των ιστοριών. Το να είσαι στον πάτο της τροφικής αλυσίδας είναι ίσως ο απόλυτος τρόμος για κάθε άνθρωπο.

Όπως έμαθα αργότερα, πήρε το γοτθικό τρόμο και τον πέταξε σε ένα αμοραλιστικό πεδίο, μακριά από το δίπολο του καλού με το κακό. Τότε δεν το καταλάβαινα, αλλά αυτός ο αγνωστικισμός στον τρόμο με έχει επηρεάσει όσο τίποτα άλλο στο είδος.