Τα Βιβλία του Αίματος 1 ΔΕΝ ήταν η πρώτη μου επαφή με τον Clive Barker. Αν θυμάμαι καλά και είχα διαβάσει πρώτα το Α-ΠΙ-ΣΤΕΥ-ΤΟ Dread από τον δεύτερο τόμο που έπεσε στα χέρια μου και, αμέσως, έτρεξα να πάρω και τους έξι τόμους και τους καταβρόχθισα στη σειρά. Αυτή τη στιγμή ξεφυλλίζω τη νέα, εξαιρετικά καλαίσθητη, έκδοση που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Οξύ και στο μυαλό μου έρχεται η προηγούμενη, δεύτερη ανάγνωση του βιβλίου (από την προηγούμενη έκδοση του Τρίτωνα).

Οι ιστορίες είναι μία και μία:

Η εισαγωγική, “Το Βιβλίο του αίματος” δεν είναι μία ιστορία που θα θυμόμουν κανονικά. Το ίδιο και η μετριότατη ταινία που είχε γυριστεί βασισμένη σε αυτή. Όμως είναι μία ιστορία που θα θυμάμαι για πάντα ως η καλή εκείνη ιστορία που υπολείπεται από τα αριστουργήματα που ακολουθούν. Υπάρχει όμως εδώ ως “οικοδεσπότης”, παίζει το ρόλο του Παρουσιαστή των ανθολογιών όπως “Η Ζώνη του Λυκόφωτος” και οι “Ιστορίες από την κρύπτη”. Και, κακά τα ψέματα, η εισαγωγική φράση “Οι νεκροί έχουν λεωφόρους”, σε βάζει στο κλίμα.
Επίσης με κάνει να συνειδητοποιώ ότι κάπως έτσι ξεκινάει το τωρινό WiP, με μία παρόμοια φράση. Άτιμε Barker, με στοιχειώνεις ακόμα…

“Το Τρένο του Μεσονυχτίου” (αν θυμάμαι καλά στην έκδοση του Τρίτωνα ήταν “Η κρεοφόρος”) από την άλλη δαγκώνει. Ξεκινάει ως ένα τυπικό σπλάτερ και, με την ακατάπαυστη ενέργεια και ορμή που έχει σε οδηγεί βαθιά, κάτω από τους δρόμους της Νέας Υόρκης και, πριν το καταλάβεις, βρίσκεσαι στο genre του κοσμικού τρόμου.

Και ύστερα σου έρχεται “Το φλύαρο και ο Τζακ” (και ο ήρωας μεταφραστής που πρέπει να μεταφράσει τη λέξη Yattering). Και τι πιο ταιριαστό μετά από μία ιστορία φαντασμάτων και έναν μακελάρη στο μετρό; Φυσικά μία εύθυμη ιστορία για έναν δαίμονα που δε μπορεί να βασανίσει τον άνθρωπο που στοιχειώνει.

Το “Μπλουζ Αίματος για ένα γουρούνι” όμως σε ξαναβάζει στο κλίμα. Είναι μία μεγάλη ιστορία, ξεκινάει με χαλαρό ρυθμό καθώς ένας πρώην αστυνομικός πιάνει δουλειά σε μία φυλακή ανηλίκων. Εκεί αναπτύσσει δεσμό (αθώο;) με ένα αγόρι. Ο τρόμος έρχεται σταδιακά, με υπόνοιες, μισόλογα, μέχρι να σκάσει σε ένα λουτρό αίματος.

Η μεγαλύτερη ιστορία του τόμου είναι το “Σεξ, θάνατος κι αστροφεγγιά”. Δε θα έλεγα ότι είναι η καλύτερη του τόμου, μάλλον το ανάποδο. Είναι όμως μία σοβαρή σάτιρα για τον κόσμο του θεάματος και έχει αρκετές wtf σκηνές για να σε βγάλει έξω από τη ζώνη ασφαλείας σου.

Το “Στους λόφους, οι πόλεις” κλείνει με τον καλύτερο τρόπο το πρώτο από τα Βιβλία του Αίματος. Γιατί είναι μία από τις δέκα καλύτερες ιστορίες τρόμου που έχω διαβάσει στη ζωή μου.
Στηρίζεται σε μία ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ και ΕΝΤΕΛΩΣ ΠΡΩΤΟΤΥΠΗ ιδέα. Και την εκτελεί υποδειγματικά.
[bctt tweet=”Χάρη στο “Στους λόφους, οι πόλεις” μπορείς να πεις ότι μία από τις τρομαχτικότερες ιστορίες που διάβασες ποτέ ήταν για τις διακοπές δύο γκέυ αντρών και να ακουστείς κάτι λιγότερο από 1000% σεξιστής” username=”MihalisGeorg”]

Δηλαδή τα Βιβλία του Αίματος είναι απλά μία συλλογή με τέσσερις πολύ καλές ιστορίες;

Όχι!

Αυτό που κάνει τα Βιβλία του Αίματος τόσο, μα τόσο, μα τόσο καλή συλλογή είναι ότι κάθε ιστορία τους είναι και κάτι διαφορετικό. Δύσκολα θα βρεις ιστορίες στους πρώτους τόμους που μοιάζουν μεταξύ τους (αν και κάπου από τον τέταρτο τόμο και μετά κάποιες ιστορίες αρχίζουν να μπλέκονται, τουλάχιστον στο κεφάλι μου). Κάθε ιστορία ακολουθεί διαφορετικό υποείδος του τρόμου (πχ το Dread για το οποίο έλεγα στην αρχή είναι ψυχολογικό θρίλερ) και μάλιστα κάθε ιστορία ξεπηδάει από ένα γόνιμο κεφάλι όπως αυτό του Clive Barker.

Ακόμα και στις πιο συντηρητικές ιστορίες τρόμου του (πχ το Τρένο του Μεσονυχτίου) έχει τόσο δυνατές εικόνες και εμπνεύσεις, τόση θέληση να σε βγάλει έξω από αυτό που έχεις συνηθίσει ως ιστορία τρόμου που σου μένει αξέχαστη.

Επίσης, και εδώ φαίνεται η μαγκιά, κάτω από όλη αυτή τη διαφοροποίηση κρύβονται μία σειρά από θέματα που διατρέχουν τις ιστορίες (και το υπόλοιπο έργο του Μπάρκερ). Ο έρωτας και ο θάνατος ζευγαρώνουν με κάθε ευκαιρία. Υπάρχουν τέρατα κρυμμένα σε μυστικούς θύλακες κάτω από τις πόλεις. Πολλές φορές τα τέρατα αυτά δεν είναι κακά, απλά παρεξηγημένα (ή έχουν τους λόγους τους). Αόρατα κέντρα εξουσίας καταρρέουν από τη θέληση (όχι και τόσο) απλών ανθρώπων.

Ετοιμάζω κι εγώ μια συλλογή διηγημάτων. Τι πρέπει να μάθω από τον Barker;

Α, ναι. Ο τίτλος υπόσχεται κάτι τέτοιο, οπότε ας φτιάξουμε μία λίστα:

• Διάλεξε τις καλύτερες ιστορίες σου και μόνο αυτές. Αν σου περισσεύουν μερικές, έχεις και επόμενη συλλογή.
• Η πρώτη ιστορία σου πρέπει να είναι σύντομη. Αν έχεις μία ιστορία πχ 60 σελίδων, καλό είναι να μπει στη μέση.
• Φρόντισε να υπάρχει διαφοροποίηση μεταξύ των διηγημάτων. Θεματική, υφολογική, συναισθηματική. Αν κάποια διηγήματα μοιάζουν μεταξύ τους, μη διστάζεις να βάλεις σφήνα κάτι το διαφορετικό, για να ξεκουράσεις τον αναγνώστη.
• Καλό είναι όμως να υπάρχουν κάποια κοινά θέματα. Όχι απαραίτητα φανερά, αλλά να διατρέχουν τα κείμενα.
• Διάβασε τουλάχιστον τον πρώτο τόμο από τα Βιβλία του Αίματος.

Αν έχεις κάποια αντίρρηση για τις τέσσερις πρώτες συμβουλές, η πέμπτη θα σας πείσει για την αξία τους.

Καλό σας διάβασμα.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οξύ