Έγραφα ότι όλοι μας κάποτε γράψαμε ένα διήγημα που προσπαθούσε να μιμηθεί το ύφος του Lovecraft. Το βιβλίο αυτό του Α. Θαλασσινού (το είχα πάρει πέρσι στην εκδήλωση του Fantasticon για Έλληνες συγγραφείς) περιέχει πέντε ιστορίες που κάνουν ακριβώς αυτό.

Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η δεύτερη ιστορία του τόμου, το “Τα παιδιά της θάλασσας”. Με φόντο της Κύμη μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, ο συγγραφέας σκιαγραφεί κομμάτι-κομμάτι μία γοτθική ιστορία μεταφυσικού τρόμου.

Ο ανώνυμος πρωταγωνιστής φιλοξενείται από μία γυναίκα προσφυγα λίγα χρόνια μετά την καταστροφή της Σμύρνης. Αυτή του αρνείται να μιλήσει για το παρελθόν της, είναι όμως εμφανές ότι του κρύβει μία τραγωδία. Και τι ρόλο παίζει ο άντρας που κάθεται στην παραλία μέσα στην καταιγίδα;

Αυτό που κάνει την ιστορία να δουλεύει είναι ο ρυθμός της, πώς η πλοκή αποκαλύπτεται κομμάτι-κομμάτι, από μία πληροφορία ακόμα και κάθε φορά, μέχρι να φτάσει στην κορύφωση. Το κεντρικό εύρημα έχει μία δόση πρωτοτυπίας που είναι ευχάριστη και “σπάει” το Λαβκραφτικό ύφος της γραφής, από τις πρώτες ενδείξεις ότι κάτι πάει στραβά, μέχρι και την τελική κάθαρση.