Αναμφίβολα, αν κάνεις ανάλυση DNA στη σειρά Stranger Things, θα βρεις μέσα του αρκετές ενδείξεις καταγωγής από το βιβλίο “Το Αυτό” και την τηλεταινία του 1990. Σκεφτείτε το, αγόρια losers, geeks και απόκληροι, και ένα κορίτσι ενάντια σε ένα τέρας. Με αφορμή την εξαφάνιση του αδερφού του ενός από αυτούς. Βέβαια, ο Pennywise και ο Demogorgon είναι δύο εντελώς διαφορετικά πλάσματα και δουλεύουν για εντελώς διαφορετικούς λόγους.

Κανονικά δε θα έπρεπε να κάνω τη σύγκριση, το ένα είναι εμφανέστατα επιρροή για το άλλο, η νέα όμως κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου του Stephen King θέτει τη δράση της ταινίας στη δεκαετία του 80, έτσι είναι αδύνατο να μην κάνω την σύγκριση. Το πρωτότυπο βιβλίο γράφτηκε το 1986 και το κομμάτι που η ταινία μας δίνει (γιατί η ταινία επιλέγει να πιάσει μόνο τη μία περίοδο του βιβλίου, τα παιδικά χρόνια των ηρωών) ήταν αρχικά τοποθετημένο τη δεκαετία του 50. Για τις ανάγκες της ταινίας όμως μεταφέρθηκε στη δεκαετία του 80. Ευτυχώς με αρκετές αλλαγές για να στέκει στην εποχή του. Και, όταν σκέφτεσαι παιδιά εναντίον τέρατος στη δεκαετία του 80, με σύγχρονη παραγωγή, το Stranger Things σου έρχεται με τη μία στο μυαλό. Και δε βοηθάει ότι ο πρωταγωνιστής του Stranger Things έχει έναν πολύ χαρακτηριστικό ρόλο στο Αυτό.

Είναι το Αυτό τόσο καλό όσο το Stranger Things

Με μία λέξη: όχι.

Δε θέλω να πω ότι η ταινία είναι κακή, κάθε άλλο. Η ταινία Το Αυτό είναι αναμφίβολα το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα που θα μπορούσαμε να έχουμε σε μία μεταφορά του βιβλίου. Η σκηνοθεσία είναι εξαιρετική, με τις σκηνές τρόμου να είναι όλες άψογα εκτελεσμένες. Η σκηνοθεσία αποφεύγει τις ευκολίες και δίνει εντυπωσιακά ανατριχιαστικές σκηνές. Ο Pennywise είναι πραγματικά τρομαχτικός σε κάθε μα κάθε στιγμή που εμφανίζεται στην οθόνη. Αρκεί μόνο η πρώτη του εμφάνιση για να σου μείνει καρφωμένος.

Επίσης, η ταινία έχει αρχή, μέση και τέλος που ικανοποιεί (κάτι όχι εύκολο με 1700 σελίδες πρωτότυπου κειμένου). Για ταινία τρόμου που βγήκε από το σύγχρονο Holywood ήταν μία πολύ ευχάριστη έκπληξη.

Και είναι κρίμα που η ταινία αυτή δεν είναι άψογη. Αν θυμάστε το βιβλίο, οι σκηνές στο παρελθόν είναι αναμφίβολα πολύ δυνατές, με συνεχή ανατριχιαστικά σκηνικά, καθώς ο κλόουν εμφανίζεται στα παιδιά. Οι σκηνές αυτές παρουσιάζονται εμβόλιμες, καθώς οι ενήλικοι πια χαρακτήρες μας εμφανίζονται και θυμούνται τα όσα τους οδήγησαν στην πρώτη σύγκρουση με το Αυτό.  Στην ταινία, όπως είναι τώρα, οι ενδιάμεσες αυτές σκηνές λείπουν. Το αποτέλεσμα θυμίζει πολύ ένα roller coaster, καθώς το τέρας εμφανίζεται κάθε 5 λεπτά, και αυτό δεν αφήνει χώρο στο θεατή να αναπνεύσει. Κάπου στην πέμπτη συνεχόμενη εμφάνιση του κλόουν, αντί να τρομάξεις (και, πιστέψτε με, οι σκηνές αυτές είναι τόσο αριστοτεχνικά στημένες που σε τρομάζουν) λες “όχι πάλι ο κλόουν…”.

Σε αντιδιαστολή, αν και ο Demogorgon δεν φτάνει ούτε στο μικρό δακτυλάκι τον Pennywise, δουλεύει πολύ καλύτερα. Εμφανίζεται σε προσεχτικά επιλεγμένες σκηνές, αφήνοντας χώρο στους χαρακτήρες να αναπνεύσουν, να σου συστηθούν και να εξελιχθούν. Δεν είναι δίκαιο να συγκρίνω μία ταινία 134 λεπτών με μία σειρά 440 λεπτών, αλλά δεν μπόρεσα παρά να το κάνω.

Δηλαδή μας λες ότι “το Αυτό” δεν είναι καλό;

Με μία λέξη: όχι

Όπως έγραψα και πιο πάνω, η ταινία είναι πραγματικά καλή. Για την ακρίβεια, το δεύτερο μισό της, που ακολουθεί μεγαλύτερα κομμάτια της πλοκής του βιβλίου (τη μάχη με τον κλόουν) είναι πολύ ανώτερο του πρώτου μέρους. Ο ρυθμός είναι εξαιρετικός, οι χαρακτήρες εξελίσσονται, η ιστορία προχωράει, το τέλος κλείνει όλα τα plot hooks. Υπάρχει εξαιρετική δουλειά στο σενάριο, αφού τίποτα δεν περισσεύει και υπάρχει έντονο το στοιχείο της προοικονομίας (κάτι που πολλές σύγχρονες ταινίες δεν καταφέρνουν).

Και ανοίγει τέλεια το χώρο για το sequel.

Και, το κυριότερο, έχουν κόψει εκείνη εκεί την τραγική σκηνή που όλοι θυμόμαστε και ανατριχιάζουμε. Ξέρετε ποια λέω, την “Μα καλά, τι σκεφτόταν όταν την έγραφε;” σκηνή. (Αν πιστέψουμε τα όσα λέει ο ίδιος ο King στο “περί συγγραφής”, πιθανότατα δε σκεφτόταν, λόγω των εθισμών που αντιμετώπιζε την περίοδο εκείνη).

Η επιλογή να πάρουν την κάθε χρονική περίοδο και να την κάνουν ξεχωριστή ταινία δουλεύει, ό,τι κι αν λέω πιο πάνω. Δεν μπορώ να σκεφτώ πώς αλλιώς θα κατάφερναν να αποδώσουν το υλικό, χωρίς να κάνουν μία μίνι σειρά 8 επεισοδίων. Όπως το Stranger Things που έλεγα πιο πάνω.

Υπάρχει κάποιο νόημα στα όσα γράφεις;

Όχι. Δηλαδή ναι. Δηλαδή… δεν ξέρω. Περισσότερο ήθελα να γράψω τις απόψεις μου για την ταινία (υπάρχει και κανονική κριτική).

Σίγουρα σας προτείνω να πάτε να δείτε το Αυτό. Είναι πολύ διασκεδαστική ταινία, πολύ καλά φτιαγμένη και σέβεται το πρωτότυπο υλικό.

Ήθελα σίγουρα να σας πω ότι ο ρυθμός είχε τα θέματά του, παρά την εξαιρετική δουλειά που είχε γίνει. Για τους δημιουργικούς τύπους αυτό πάρτε το σαν μία υπόσχεση ότι κάποια στιγμή θα γράψω ένα άρθρο για το πώς μια σειρά από πολύ δυνατές σκηνές μπορεί να καταλήξει καραμπόλα (μέχρι τότε, υπάρχουν αυτά εδώ τα άρθρα).

Νομίζω ότι θέλω να πω ότι πλέον οι σειρές είναι πολύ καλύτερες από τις ταινίες: έχουν τον χρόνο που χρειάζονται για να πουν μία μεγαλύτερη ιστορία. Ή πολλές διαδοχικές. Ή να ακολουθήσουν καλύτερα χαρακτήρες. Η στροφή στα sequel και τα cinematic universes υποδηλώνει και αυτό.

Α, και κάτι τελευταίο.