Το κείμενο διαβάστηκε 7/9/2017 στα πλαίσια αφιερώματος για τον Harry Potter (ή Χάρι Πότερ, εσείς το επιλέγετε) του Reflections at Death Disco. Αναδημοσιεύεται όσο πιο κοντά σε αυτό που ειπώθηκε εκείνο το βράδυ – ελπίζω.

 

Δεν φαντάζεστε τι μπορεί να πει βαρεμάρα. Για παράδειγμα: το να είσαι σε ένα χωριό 500 ατόμων για δύο μήνες, δίχως ευρυζωνικό ίντερνετ.

Μου είχε συμβεί, νομίζω το καλοκαίρι του 2005. Την πρώτη βδομάδα την πάλαιψα. Το ίδιο και τη δεύτερη. Ε, κάπου την τέταρτη σκαρφάλωνα στους τοίχους σαν αράχνη που έχει πάρει Xstacy. Και εκεί πέτυχα στο σκληρό δίσκο μου ένα ηλεκτρονικό αντίγραφο του Harry Potter and the Order of the Phoenix και είπα να το διαβάσω.

Ναι, ξέρω, θα μου πείτε ότι το 2005 είχε βγει το Ο Χάρι Πότερ και το emo ημερολόγιο του έφηβου Snape, εσύ διάβαζες ακόμα το προηγούμενο; Εγώ, το 2005 διάβαζα Game of Thrones, τα Harry Potter τα έπιασα με το πάσο μου.

Πίσω στο αντίγραφο. Το Κύπελλο της Φωτιάς το είχα λατρέψει. Αλλά το Τάγμα του Φοίνικα… χμ… είχε θεματάκια. Πχ στην αρχή, εκεί που ο Χάρι και ο Ντάντλεϊ γίνονται κολλητάρια βλέποντας όλο το καλοκαίρι τους Ιππότες της Ελεεινής Τραπέζης… ΟΚ Τζόαν κοπελιά, είσαι γαμώ που έκανες μία fanservice αναφορά στο geekdom δέκα χρόνια πριν γίνει μόδα, αλλά όχι. Και γενικά το γράψιμο σκόνταφτε λιγουλάκι και η πλοκή είχε θέματα. Κάπου στη φάση που ο Χάρι και ο Ντρέικο κάθονται και μονομαχούν στο μάθημα Προστασίας ενάντια στην Σκοτεινές Τέχνες και μεταμορφώνονται σε δύο Καϊτζού και πλακώνονται στο ξύλο κατάλαβα ότι κάτι πήγαινε στραβά με το αντίτυπο που διάβαζα.

Ευτυχώς είχα φάει τα σπόιλερ στα ουσιώδη σημεία της πλοκής και μπόρεσα να διαπιστώσω ότι το αντίτυπο που διάβαζα ήταν μαϊμού. Γιατί εντάξει, όσο άσχετος κι αν ήμουν, είχα ακούσει 200 φορές ότι στο Τάγμα του Φοίνικα ο Χάρι τα φτιάχνει με την Τσο και όχι με την Ερμιόνη, όπως στο αντίτυπο που διάβαζα. Οπότε ναι, έκατσα και διάβαζα ένα βιβλίο που έγραψε ένας τυχαίος και το βάφτισε Χάρι Πότερ και μετά το πέταξε στο ίντερνετ. Και, αν έχετε απορία, όχι, η Umbridge δεν αναφερόταν πουθενά, σε τελική ποιος φαν νοιάζεται για ασήμαντα θέματα όπως πχ την πλοκή ΟΛΟΥ του βιβλίου…

Σίγουρα όμως έχετε απορία ποιος θα έγραφε ένα βιβλίο 400 σελίδων και θα το έβαζε με ψεύτικο όνομα στο ίντερνετ.

Απάντηση: πολλοί.

Βλέπετε, το fanfiction, το να γράφουν οι οπαδοί δικές τους ιστορίες με χαρακτήρες από δημοφιλείς σειρές. Για παράδειγμα, μόνο οι οπαδοί του Σταρ Τρεκ πρέπει να αφάνισαν ένα μικρό δάσος γράφοντας για την ερωτική σχέση Κέρκ και Σποκ. Για να μη μιλήσουμε για το πόσες ιστορίες γράφτηκαν για το πώς τελικά τα έφτιαξαν ο Μόλντερ και η Σκάλι από τα X-files.

Διάολε, σκεφτείτε πόσοι από εσάς, όταν ήσασταν μικροί, είχατε φτιάξει μία ιστορία όπου ο Μπατμαν και ο Σπάιντερμαν ξαναπρογραμματίζουν τον Τ-800 και τον στέλνουν ενάντια στη Ρίτα από τους Power Rangers . Και το γαμάτο είναι ότι κάτι τέτοιο θα ήταν 100 φορές πιο γαμάτο crossover από τα events που βγάζει σήμερα η Marvel.

Ο Harry Potter όμως και η Pottermania συνέπεσε μαζί με κάτι άλλο: την ευρεία διάδοση του ίντερνετ. Για να δημοσιοποιήσεις κάποτε την ιστορία που είχες στο κεφάλι σου, έπρεπε είτε να ψάχνεις ερασιτεχνικές εκδόσεις άλλων οπαδών, αυτό που λέμε φάνζιν, ή να ψάχνεις με τις ώρες στο ίντερνετ για mailing lists και κάτι που λεγόταν usegroups, που ήταν κάτι σαν ο παππούς των group του facebook. To 2001, μπορούσες πια να το κάνεις με τρία κλικ.

Επίσης, τη δημοτικότητα των βιβλίων του Harry Potter τη συνόδευαν και κενά στην έκδοση. Τα τέσσερα πρώτα βιβλία έβγαιναν ένα τη χρονιά. Μεταξύ όμως Κυπέλλου της Φωτιάς και Τάγματος του Φοίνικα μεσολάβησαν τρία χρόνια. Φανταστείτε λοιπόν πώς αντέδρασαν χιλιάδες κόσμου που είχαν πολύ ελεύθερο χρόνο και ήθελαν να μάθουν τι γινόταν παρακάτω: έψαχναν στο ίντερνετ, ανακάλυπταν τις πρώτες ερασιτεχνικές ιστορίες, έγραφαν και δημοσίευαν τις δικές τους. Ολόκληρες κοινότητες είχαν χτιστεί γύρω από το fanfic, ενώ με τον ερχομό του blogger και του livejournal μπορούσες να εκδίδεις τις ιστορίες σου για το πώς η Ερμιόνη είναι διχασμένη μεταξύ Χάρι και Ντρέικο χωρίς να μπλέκεις σε κοινότητες τρίτων.

Αντίστοιχα, σήμερα, είμαι σίγουρος ότι κάποιος καμένος γράφει τα επόμενα βιβλία του A Song of Ice and Fire.

Βλέπετε, όσοι δεν είχατε προλάβει τις εποχές εκείνες, μεγάλο μέρος του fanfic αφορούσε τα συναισθήματα ή τις σχέσεις των ηρωών και λιγότερο την πλοκή. Είχαν μάλιστα δημιουργηθεί στρατόπεδα για το ποιος θα τα φτιάξει με ποιον, με αντίστοιχες ερωτικές ιστορίες να γράφονται με το κιλό. Και δε μιλάμε απλά για το αν την Ερμιόνη θα την τυλίξει ο Χάρι ή ο Ρον, αλλά για ιστορίες μεταξύ χαρακτήρων του ίδιου φύλου, το λεγόμενο slashfic ή για σχέσεις ανάμεσα σε αδέρφια, με τους διδύμους Wesley να έχουν την τιμητική τους.

Φανταστείτε, το 2005, να διάβαζα τις λάθος fanpages. Θα είχα παρατήσει το υποτιθέμενο Order of the Phoenix γιατί δεν είχε τρίο Χάρι-Ντρέικο-Σνέηπ.

Δεν ήταν σπάνιο βέβαια και στους χαρακτήρες να προστίθενται και δημιουργίες των συγγραφέων, οι λεγόμενοι original characters. Πολλές φορές ήταν περσόνες των δημιουργών τους. Έτσι η Μάγκι από την Αλαμπάμα κατέληγε μάγος, πήγαινε στο Hogwarts και εκεί μάγευε όλα τα αγόρια του καστ που πάλευαν να την κατακτήσουν. Αν δε, η συγκεκριμένη Μάγκι ήταν και βρικόλακας και είχε και μοναδικές δυνάμεις της υπερεκλεκτής, τότε προέκυπτε κάτι σαν το My Immortal. Ή η σειρά House of Knight, στα Ελληνικά Οίκος της Νύχτας…

Και μιας και είπα My Immortal… Υπήρχαν ιστορίες που είχαν γίνει blockbuster. Αρχής γενομένης με το My Immortal, που θεωρείται το χειρότερο fanfic όλων των εποχών, κάτι σαν το the Room με πρωταγωνίστρια τη Ebony Dark’ness Dementia Raven Way, μία έφηβη βρικόλακα Tom Wisseau που είχε κατά μέσο όρο 2 τυπογραφικά κάθε φορά που η συγγραφέας έγραφε το όνομά της.

Ήταν μία σκοτεινή, ενήλικη απόδοση του σύμπαντος του Harry Potter, όπου όλοι ήταν emo βρικόλακες που κλαίνε δάκρυα από αίμα ανάμεσα σε καυτές ερωτικές σκηνές όπως το κλασσικό “Then he put his thingie into my you-know-what and we did it for the first time.”

Άλλη πολύ διάσημη fanfic σειρά ήταν η τριλογία του Ντρέικο, που ξεκινούσε με το Χάρι και το Ντρέικο να αλλάζουν σώματα και να προσπαθούν… δεν ξέρω, ξέρω όμως ότι έφτασε κάπου 2000 σελίδες και, σε μεγάλο βαθμό, έκανε στη συνείδηση πολλών οπαδών το μικρό Μαλφόι έναν συμπαθητικό χαρακτήρα που ήταν και καλούλης κατά βάθος. Το θέμα είναι την έγραψε η συγγραφέας Cassandra Claire, και πάνω στην απόδοση της των χαρακτήρων του Harry Potter πάτησε για να φτιάξει τους χαρακτήρες του βιβλίου της, Η πόλη των Οστών, γνωστό και ως βάση για την ομώνυμη (αποτυχημένη) ταινία, ή τη σειρά Shadowhunters.

Γενικά, το fanfic ήταν αφορμή για να πεις απίστευτες ιστορίες. Τι θα γινόταν αν ο Χάρι ταξίδευε στο χρόνο για να σκοτώσει τον Βόλντερμοντ πριν σκοτώσει τους γονείς του; Αν παγιδευόταν στο σώμα κάποιου άλλου; Αν υπήρχε και άλλο εκλεκτό παιδί; Αν γινόταν βαμπίρ ή λυκάνθρωπος ή ο επόμενος σκοτεινός άρχοντας

Ή και να ενώσει τις δυνάμεις του με άλλα franchises. Γιατί, ας πουμε, πού θα μπορούσε η Ερμιόνη και ο Ρον, με καθοδηγητή τον Χαν Σόλο, να πολεμήσουν τον Νταρθ Σνέηπ στον κόσμο του Star Wars; Μα φυσικά μοναχά στο fanfiction. Και στο Force Awakens.

Και ίσως αναρωτιέστε: μα γιατί μας λες για το πώς οι οπαδοί έγραφαν ιστοριούλες; Τι νόημα έχει;

Τεράστιο.

Επειδή με τον Χάρι Πότερ ξεκινάει μία νέα εποχή για το fandom, μία εποχή όπου ο κάθε ένας μπορεί να γράψει και δημοσιεύσει τη δική του εκδοσή και να διαβαστεί από χιλιάδες οπαδούς. Η Rowling δεν έχει πλέον το μονοπώλιο να  εκδίδει Harry Potter, αλλά μπορεί ο κάθε ένας να βγάλει τη δική του εκδοχή. Και, για μία μερίδα του κοινού, αυτή ίσως και να είναι η πραγματική εκδοχή. Και αυτό άλλαξε για πάντα το fandom και τη geek κουλτούρα. Τι εννοώ;

Τον Χάρι ακολούθησαν το Twilight, το Supernatural και πλέον ο Sherlock. Σκεφτείτε ότι μία τύπισσα στην Αγγλία έγραψε ένα fanfic του Twilight, του έκανε κει πέντε αλλαγές και προέκυψε ένα από τα μεγαλύτερα best seller της τελευταίας δεκαετίας, το “Πενήντα αποχρώσεις του γκρι”.

Ακόμα χειρότερα, πάρτε μία δημοφιλή YA σειρά. Η μία μου φαίνεται ως συγκεκαλυμμένο fanfic της άλλης, το House of Night είναι Harry Potter μαζί με True Blood, το Divergent είναι σαν Hunger Games που είναι σαν Battle Royale. To Magicians είναι Harry Potter και Νάρνια με σεξ και ναρκωτικά σε κολέγιο.

Για να μη μιλήσω για το Pride, Prejudice and Zombies και τους άπειρους μιμητές του.

Ή για το πώς η σειρά Sherlock ξεκίνησε ως fan project των δύο δημιουργών της. Και σταδιακά ακολουθεί την παρακμιακή πορεία ενός fanfic που συνεχίζει γιατί έγινε δημοφιλές…

Διάολε, σκεφτείτε τι βγαίνει πλέον ως επίσημο Harry Potter. Το καταραμένο παιδί. Τα παιδιά των πρωταγωνιστών ταξιδεύουν πίσω στο χρόνο και αλλάζουν την ιστορία και πλέον δεν είναι όλα εντάξει και… (χασμουρητό). Ξέρει κανείς πόσα fanfic έχουν βγει με αυτό ακριβώς το στόρι; Εγώ πάντως όχι. Σίγουρα όμως το θύμισε σε πολλούς, που διάβασαν το σενάριο και είπαν: “θυμίζει fanfic”.

Για να μην σας κουράζω άλλο, 21 Ιουλίου 2007, εγώ κι ένας φίλος μαζέψαμε ότι leaked Deathly Hallows κυκλοφορούσε στο ίντερνετ και ψάχναμε να βρούμε το αυθεντικό. Διαβάσαμε στα πεταχτά και ένα που, στο τελευταίο κεφάλαιο, είχε τις φαμίλιες των πρωταγωνιστών να πάνε στο σταθμό του τρένου τα παιδιά τους (που όλα γεννήθηκαν μαζί τα σκασμένα) για να πάνε στο Hogwarts.

“Μούφα!” αποφανθήκαμε από κοινού και πήγαμε στο επόμενο αρχείο…