Σαν σήμερα, στις 11 Ιουνίου 1936, ο Τεξανός συγγραφέας Robert E. Hoard, δημιουργός του Κόναν του Βάρβαρου, του Σόλομον Κέην, του βασιλιά Kull και πολλών άλλων ηρωών, αυτοκτόνησε. Είναι όχι μόνο αγαπημένος μου συγγραφέας, αλλά και μεγάλη επιρροή μου στο πώς γράφω. Στη μνήμη του, γράφω αυτό το άρθρο για τα όσα έμαθα, σαν συγγραφέας, διαβάζοντας το έργο του.

1. Πώς να γράφω επικά
   Η γραφή του Howard είναι τεχνικά αξιοθαύμαστη, και είναι κρίμα που οι δεκάδες αντιγραφείς του και οι μεταφορές του σε κόμιξ και κινηματογράφο τον κάνουν να φαίνεται ως ένας ακόμα συγγραφέας του σωρού. Είναι από τους συγγραφείς που φόρτωνε το κείμενο με επίθετα και επιρρήματα, αλλά σε αντίθεση με τους περισσότερος, ο ρυθμός και το λεξιλόγιο του έδινε έναν δυναμικό τόνο στο κείμενο. Χρησιμοποιούσε παρηχήσεις, ασύνδετο σχήμα (συνήθως σε τρίπτυχα) που έδινε φρενήρη ρυθμό. Με προσεχτικές επαναλήψεις δημιουργούσε ατμόσφαιρα, ενώ ο ρυθμός της ανάγνωσης ταίριαζε πάντα με τα όσα γίνονταν στο κείμενο. Χρησιμοποιούσε πολλά σχήματα από τα ομηρικά έπη, για παράδειγμα παρομοιώσεις ή ανέφερε αντί για ονόματα τον τόπο καταγωγής του ήρωα.
   Παρατηρήστε για παράδειγμα πώς στο παρακάτω απόσπασμα ο ρυθμός ακολουθεί τη δράση

   Outside, the moan of the tortured thousands shuddered up to the stars which crusted the sweating Vendhyan night, and the conchs bellowed like oxen in pain.

   In the gardens of the palace the torches glinted on polished helmets and curved swords and gold-chased corselets. All the noble-born fighting-men of Ayodhya were gathered in the great palace or about it, and at each broad-arched gate and door fifty archers stood on guard, with bows in their hands. But Death stalked through the royal palace and none could stay his ghostly tread.

   On the dais under the golden dome the king cried out again, racked by awful paroxysms. Again his voice came faintly and far away, and again the Devi bent to him, trembling with a fear that was darker than the terror of death.

2. Πώς να παίζω με τις συμβάσεις του είδους
   Ο Howard είναι ο πατέρας του λογοτεχνικού είδους του Sword And Sorcery (αν και ο Fritz Lieber είναι εξίσου σημαντικός). Προσωπικά, αν μου έλεγες να περιγράψω τις ιστορίες του Howard θα απαντούσα: ιστορίες τρόμου όπου ο ήρωας δέρνει το τέρας. Ακόμα και στις πιο παραδοσιακές ιστορίες τρόμου του, στους φόρους τιμής του στον Lovecraft, οι ήρωες του Howard τα βγάζουν πέρα. Και οι μισές ιστορίες του Κόναν είναι παραδοσιακές ιστορίες τρόμου με τον Κιμμέριο πρωταγωνιστή.
   Παίζοντας με το weird tale της εποχής, δίνοντας την προσωπική του σφραγίδα, δημιούργησε κάτι νέο.
   Αντίστοιχα, δε δίστασε να βάλει τον Κόναν σε αστυνομικό whodunnit (Ο θεός στο δοχείο) ή γουέστερν (Πέρα από το μαύρο ποταμό).
3. Το μυστικό μίας συνταγής είναι η διαφοροποίηση
   Αν μπορείς να κατηγορήσεις τον Robert Howard για κάτι, αυτό είναι το πόσο επαναλαμβανόμενες είναι οι ιστορίες του. Πράγματι, πόσες φορές δε διαβάσαμε την ίδια και την ίδια ιστορία με τον Κόναν, τα αρχαία ερείπια, την κοπέλα και το τέρας;
   Όμως, το μυστικό του Howard είναι ότι ήξερε ποιες μικρές αλλαγές να κάνει στη συνταγή του, ώστε η ιστορία να γίνει κάθε φορά κάτι το διαφορετικό. Για παράδειγμα, στο Red Nails (Πύργος του ερπετού) δεν σου βάζει μία αθώα κορασίδα, αλλά τη Βαλέρια, που είναι ισάξιά του στη μάχη. Στην Κόρη του Γίγαντα των Πάγων η γυναίκα δεν είναι αθώα, ενώ στο Πέρα από τον Μαύρο Ποταμό το ρόλο της γυναίκας που χρειάζεται σωτηρία τον παίρνει ένας άντρας στρατιώτης, και μάλιστα μας αφηγείται και όλη την ιστορία για να μας δείξει πόσο γαμιστερός είναι ο Κόναν.
   Ακόμα και οι ήρωές του, που είναι όλοι τόσο παρόμοιοι, καταφέρνουν να είναι διαφορετικοί και αξιομνημόνευτοι, αλλά αυτό είναι:
4. Πώς να γράφεις αξιομνημόνευτους ήρωες
   Πώς θα περιγράφατε έναν Χαουαρντικό ήρωα; Ψηλό, μυώδη, Κέλτη (ακόμα και ο Άγγλος Solomon Kane είναι από την Κορνουάλη), βάρβαρο.
   Παρόλα αυτά, αν έχετε διαβάσει έστω και μία ιστορία μπορείτε να θυμηθείτε ποιος είναι ποιος. Αυτό ο Howard το καταφέρνει με μία σειρά από τρικ. Κατ αρχήν, φροντίζει κάθε ήρωας να έχει ξεχωριστές εκφράσεις που επαναλαμβάνει σαν επωδούς. “Μα τον Κρομ,” αναφωνεί ο Κόναν. “Ο συνήθως πράος πουριτανός έβρισε,” μας λέει πολύ συχνά για τον Solomon Kane και πάει λέγοντας. Έτσι μας θυμίζει ποιος είναι ποιος.
   Επίσης, φροντίζει να επαναλαμβάνει τις καταγωγές ή τις ιδιότητες των χαρακτήρων. Ο Κόναν αναφέρεται συχνά ως Κιμμέριος, ο Κέην ως Πουριτανός, ο Kull σαν Άτλαντας. Αυτές οι συχνές επαναλήψεις σου καρφώνονται στο κεφάλι και δίνουν ταυτότητα στους ήρωές του.
   Τέλος, σε κάθε χαρακτήρα κολλάει και κάποιες πλοκές που τους χαρακτηρίζουν. Έτσι πχ ο Κόναν κλέβει θησαυρούς σε επικίνδυνα μέρη (όταν δεν τον έβαζε πρωταγωνιστή σε ιστορίες με άλλους ήρωες που δεν κατάφερνε να πουλήσει), ο Kull προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με τα παντρολογήματα της αυλής του και πάει λέγοντας. Έτσι ξέρεις ποιος είναι ποιος.
5. Η πλοκή είναι πιο σημαντική από την κοσμοπλασία
   Ο Howard είχε μία εικόνα του κόσμου στον οποίο έβαζε τις ιστορίες του και την κοσμοπλασία του, όμως αυτή δεν τον περιόριζε. Όταν είχε μία ιστορία να πει, ο κόσμος έδενε γύρω της για να την συμπεριλάβει. Αυτή είναι μία βασική διαφορά του από πολλούς άλλους συγγραφείς φάνταζυ. Το να χτίζεις τον κόσμο γύρω από τις ιστορίες, αντί να χτίζεις τον κόσμο και να γράφεις σε αυτόν άλλη μία φορά την ίδια ιστορία είναι ίσως το πιο σημαντικό πράγμα διαβάζοντας το έργο του Howard.