Κάποιες φορές με πιάνει η όρεξη για Batman. Και κάνω αυτό που θα έκανε ο κάθε φυσιολογικός άνθρωπος που θέλει να ζήσει στο πετσί του χάρτινου ήρωα.
Βάζω να παίξω κάποιο από τα παιχνίδια της σειράς Arkham.

Κάτι τέτοιο έπαθα και κάποια στιγμή την προηγούμενη Άνοιξη. Έβαλα λοιπόν να παίξω το Arkham Knight, το τελευταίο της σειράς.

Όπως όλα τα παιχνίδια της σειράς νιώθεις πώς είναι να είσαι ο Μπάτμαν, με τα stealth sections και το detective vision. Έτσι λοιπόν και το Arkham Knight με έβαλε να νιώσω πώς είναι να είσαι το Batmobile.

Σε περίπτωση που δεν καταλαβαίνετε τι εννοώ, σε όλο σχεδόν το παιχνίδι είτε πρέπει να οδηγείς το Batmobile ή να μπαινοβγαίνεις σε αυτό και ΜΙΣΩ ΤΑ ΑΜΑΞΙΑ ΣΕ ΒΙΝΤΕΟΠΑΙΧΝΙΔΙΑ!

Μετά από την ξενέρα αυτή λοιπόν, έκανα αυτό που μόνο κάτι περίεργοι θα έκαναν: αποφάσισα να διαβάσω ένα κόμικ Μπατμαν.

Για τους νεότερους, που ίσως δεν γνωρίζουν, πριν ο Μπατμαν γίνει ταινία, βιντεοπαιχνίδι, καρτούν, σειρά ή σώβρακο ήταν χαρακτήρας σε κόμιξ. Τα κόμιξ ήταν αυτό που ίσως να έχετε δει σε memes, εικόνες με μπαλονάκια διαλόγων.

Πήγα λοιπόν στο κομιξάδικο και ρώτησα: τι καινούριο έχουμε από Μπατμαν;

Και είχα πολλές επιλογές.
Για αρχή, είχα τη σειρά του Μπατμαν, από τον Τομ Κινγκ. Όπου έγινε και ο περιβόητος γάμος με την Κατγούμαν, όπου για ένα τεύχος μίλαγαν ο ένας για τα μάτια του άλλου και τελικά τον έκλασε η νύφη, δεν εμφανίστηκε ποτέ και σχόλασε ο γάμος….

Πραγματικά, αν ήθελα να διαβάσω μιζέρια και μίρλα δε θα διαβάσω Τομ Κινγκ. Θα διαβάσω Ντοστογιέφσκι.

Υπάρχει και το Batman: Damned, όπου εμφανίζονται και ο Τζον Κονσταντιν, που υπεραγαπώ, και το πουλί του Μπατμαν, που ξεπετάγεται μέσα από τις σκιές σαν τον σκοτεινό ιππότη. Αλλά δεν είχε ολοκληρωθεί τότε, οπότε προτίμησα κάτι άλλο: Το Batman: White Knight του Sean Gordon Murphy.

Και μόλις το διάβασα, μόνο μία πρόταση μπορούσε να το συνοψίσει: Το Batman: White Knight είναι το The Dark Knight Returns της εποχής Trump.

Και εδώ θέλω να απευθυνθώ στους φίλους που σίγουρα κουνάνε με απογοήτευση το κεφάλι τους και σκέφτονται: “ωχ, SJWs”. Το κόμικ δεν αναφέρεται αυτό καθεαυτό στο καθεστώς Τραμπ. Όπως και το Dark Knight Returns παίρνει μία σειρά από προβληματισμούς της εποχής του και πλάθει μία ιστορία γύρω τους.

Το TDKR ήταν βασισμένο στο 80. Τα πάντα υπεραναλύονται μέσα από κεφάλια που μιλάνε σε οθόνες. Οι πολιτικοί είναι ανθρωπάκια που ξεπουλάνε τις αξίες της Αμερικής. Η έλλειψη κράτους πρόνοιας οδηγεί σε αύξηση της εγκληματικότητας και άτομα με ψυχικά προβλήματα στους δρόμους. Η ψυχροπολεμική τρέλα είναι στο απόγειο. Και, ταυτόχρονα, οι προοδευτικοί ζουν στον κόσμο τους, επιθυμούν να δημιουργήσουν έναν κόσμο αδύναμο, να χαϊδέψουν τους εγκληματίες, να φτιάξουν επιτροπές γονέων όπως η Tipper Gore.

Το TDKR είναι μία εξαίρετη σάτιρα της εποχής του.

Το Batman White Knight από την άλλη είναι επίσης βασισμένο στην εποχή του. Όπως και το TDKR, βρίσκεται εκτός της συνέχειας της κεντρικής σειράς, του περιβόητου continuity. Θα έλεγα ότι πατάει περισσότερο στη σειρά κινουμένων σχεδίων του 90, ξέρετε όλοι ποια σειρά λέω, αλλά παίρνει το status quo της και το ωριμάζει και το αποδομεί.

Ποια είναι η ιστορία στο Batman: White Knight;

Η ιστορία είναι, σε γενικές γραμμές, ως εξής. Είμαστε στο Γκόθαμ και ο Μπατμαν είναι εκτός ελέγχου. Έχει ξεφύγει λέμε. Στο κυνήγι του για εγκληματίες δε διστάζει ούτε να βιαιοπραγήσει, ούτε και να προκαλέσει τεράστιες υλικές ζημιές. Είναι πολύ κοντά στον Batfleck του BvS: σκατά τα έκανες Zack Snyder.

Καταδιώκοντας λοιπόν τον Joker, τον χαπακώνει με το ζόρι με κάτι χάπια που θα τον κάνουν πάλι λογικό.

Και τα καταφέρνει.

Ο Joker αποκτά τη λογική του, γίνεται ο Jack Napier και ξεκινάει μία εκστρατεία για να δείξει στο λαό του Gotham ότι ο Batman είναι η πραγματική απειλή. Θέλει να γίνει ο Λευκός Ιππότης που θα σώσει το Gotham από το Σκοτεινό Ιππότη. Με άλλα λόγια, είναι μία αναστροφή του τέλους της ταινίας Ο Σκοτεινός Ιππότης του Κρίστοφερ Νόλαν.

Και επίσης παίρνει την ιδέα νομίζω του Killing Joke και του Batman Begins, που αποδίδει τους υπερεγκληματίες στην ύπαρξη και μόνο του Μπάτμαν, από τη στιγμή που εμφανίζεται στο Gotham εμφανίζονται και οι εγκληματίες με τα κουστούμια.

Ακόμα και το Gotham, η σειρά prequel στην εμφάνιση του Batman, μας αποκαλύπτει ότι μεγάλο μέρος των υπερεγκληματιών που εμφανίζονται οφείλονται στην ύπαρξη και μόνο του Bruce Wayne.

Κάτι έλεγες για το Batman: The Animated Series

Το Batman TAS το αναφέρω για τρεις λόγους: στο Batman: White Knight ο Τζόκερ δεν έχει καταδικαστεί ποτέ για φόνο και αυτό αναφέρεται πολύ νωρίς στην ιστορία. Μία ενδιαφέρουσα ιδέα, αφού επιστρέφει σε μία πιο παραδοσιακή έκδοσή του, βασισμένη και στη σειρά (και τα κόμιξ) του 60. Αυτή του εγκληματία-φαρσέρ.

Ο Τζόκερ στο B:WK καταδικάζεται επειδή είναι φρενοβλαβής σε έναν κόσμο που τον φοβάται. Αυτό είναι μία έξυπνη κοινωνική κριτική, δείχνει τον Jack Napier σαν θύμα προκαταλήψεων και μας τον κάνει συμπαθητικό και υπονομεύει την οπτική καλού-κακού που συνήθως βλέπουμε στα υπερηρωικά κόμιξ.

Και, ταυτόχρονα, το εντάσσει στην εποχή μας, όπου έχουμε πολλαπλές οπτικές γωνίες και προοπτικές.

Το δεύτερο, και ίσως είναι το αγαπημένο μου σημείο σε όλο το κόμικ, έχουμε μία σκηνή όπου ο Τζοκερ συναντάει την Χάρλεϊ Κουίν που όλοι ξέρουμε από το Suicide Squad και τα δεκάδες cosplay. Και μιλάω φυσικά για τη emo-goth μαζορέτα Harley Quinn από το Τοπ Μαν.

Καθώς μιλάνε λοιπόν, σκάει η Χάρλεϊ ή παλιά η ορθόδοξη με τη στολή αρλεκίνου και το τεράστιο σφυρί και την πλακώνει στο ξύλο. Βλέπετε, η παλιά Χάρλεϋ παράτησε τον Τζόκερ γιατί δεν την πάλευε, μία άλλη πήρε τη θέση της και ο Τζόκερ, μέσα στην τρέλα του, ούτε που το πήρε είδηση.

Και αυτό είναι ένα πανέξυπνο μεταλογοτεχνικό σχόλιο πάνω στις αλλαγές των χαρακτήρων στα κόμιξ και πόσο δραστικά αλλάζουν τις προσωπικότητές τους ενώ οι χαρακτήρες κάνουν σα να μην έχει γίνει τίποτα.

Τέλος, το σχέδιο του Sean Murphy έχει κάτι από τη ρετρό αισθητική του TAS, του Μπαρτονικού Μπατμαν και του Gotham.

Ο Τραμπ που κολλάει;

Και εδώ βλέπουμε δύο όψεις της προεδρίας Trump (και όχι μόνο). Από τη μία έχουμε τον πολυεκατομμυριούχο Bruce Wayne που είναι βέβαιος ότι είναι σωστός και προσπαθεί να πατάξει την εγκληματικότητα με κάθε μέσο, από την άλλη έχουμε τον Jack Napier που είναι ένας λαϊκιστής, δεινός ρήτορας, σκάει από το πουθενά, χρησιμοποιεί ακόμα και αθέμιτα μέσα και αποκαθηλώνει τον ήρωα.

Και αυτό είναι ενδιαφέρον δίπολο, δύο εκφάνσεις του ίδιου φαινομένου που αντιτίθενται η μία στην άλλη. Και που παίζουν η μία εναντίον της άλλης, δημιουργώντας συνεχή ένταση, χωρίς ποτέ να είναι ξεκάθαρο ποιος είναι ο ήρωας και ποιος ο κακός.

Και οι δύο κάνουν αυτό που θεωρούν σωστό, αλλά είναι τα ελαττώματα των χαρακτήρων τους που τους εμποδίζουν να συνεργαστούν.

Μου θύμισε τρομερά τη σχέση του Johhny Laurence και του Daniel Larousso από τη σειρά Cobra Kai (που είναι ελεύθερη στο youtube και πρέπει να δείτε όσοι δεν το έχετε κάνει).

Ταυτόχρονα, το Gotham του Batman: White Knight διαφέρει πολύ από την αστική κόλαση του TDKR (και της δεκαετίας του 80). Το Gotham του Batman: White Knight ισορροπεί μεταξύ του φόβου (τόσο για τους υπερεγκληματίες όσο και για τον Batman) και τον εφησυχασμό μίας κοινωνίας αφθονίας. Αυτό καθρεφτίζει τη σύγχρονη Αμερική, όπου ο μέσος όρος ποιότητας ζωής είναι πολύ υψηλός, αλλά τα χρέη των πολιτών και η έλλειψη κράτους μέριμνας προκαλούν ένα συνεχές άγχος.

Για αυτό και ο Jack Napier ξεκινάει το σχέδιό του στοχεύοντας στα γκέτο του Gotham, εκεί που ο εφησυχασμός είναι ανύπαρκτος, και με κύριο επιχείρημα το κόστος της ασυδοσίας του Μπατμαν και της καταστροφής που προκαλεί. Και ίσως το πώς αυτά τα χρήματα μπορούν να βελτιώσουν τη ζωή των κατοίκων που υποφέρουν από τις ανισότητες.

Αν αυτό δε σας θυμίζει το Μπρέξιτ…

Τέλος, με αφορμή τη σύγκρουση των δύο προσωπικοτήτων, του Μπατμαν και του λογικού πλέον Τζόκερ, την αναταραχή που προκύπτει και την αποκαθήλωση του Μπατμαν, έχουμε μία ομάδα από ακραίες προσωπικότητες που βρίσκει αφορμή να προκαλέσει τρόμο και να αποκτήσει έλεγχο πάνω στην πόλη.

Μία πραγματικότητα που βλέπουμε λόγω της τεράστιας πόλωσης που κάνει τις αξίες της πόλης τους να αποσαθρώνονται και την ισορροπία να καταρρέει.

Στο TDKR το Gotham καταρρέει και μόνο ο Μπατμαν μπορεί να το σώσει. Στο Batman: White Knight είναι ο Μπατμαν που προκαλεί την κατάρρευση.

Και αυτό, νομίζω, είναι το τέλειο σχόλιο για την εποχή μας.

Το Batman: White Knight είναι μία καταπληκτική νέα προσέγγιση στο μύθο του Batman

Και αυτό όχι μόνο για τα νοήματα που περικλείει, αλλά και επειδή, πάνω από όλα, είναι μία πολύ ωραία ιστορία με αρχή, μέση, τέλος, ενδιαφέρουσα πλοκή (αν και ο Μπατμαν μπορούσε να είχε κάνει ένα και μόνο πράγμα που θα είχε σταματήσει τα όσα θα γίνονταν πρόωρα) και μία συγκλονιστική κορύφωση.

Δίκαια εξυμνείται από κοινό και κριτικούς και νομίζω θα αποτελεί μία κλασική ιστορία του Σκοτεινού Ιππότη.