Κάποιες φορές με πιάνει η όρεξη για Batman. Και κάνω αυτό που θα έκανε ο κάθε φυσιολογικός άνθρωπος που θέλει να ζήσει στο πετσί του χάρτινου ήρωα.
Βάζω να παίξω κάποιο από τα παιχνίδια της σειράς Arkham.
Κάτι τέτοιο έπαθα και κάποια
Κατηγορία: Pop κουλτούρα
Απόψεις για τη γενικότερη ποπ κουλτούρα
Avengers: Endgame Spoiler ατάκτως ερριμμένα
Σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε από τον τίτλο, μόλις είδα το Avengers: Endgame και, επειδή δεν είμαι γαιδούρι, δε θέλω να αρχίσω να μοιράζω σπόιλερ αριστερά και δεξιά.
Αυτό βεβαίως δε με εμποδίζει να γράψω εδώ σκόρπιες ατάκες
To Dark Phoenix Saga είναι μια ιστορία για PTSD
To Dark Phoenix Saga είναι, αναμφίβολα, μία από τις πιο κλασικές ιστορίες των X-men.
Για όσους δε γνωρίζουν την ιστορία (ή, ακόμα χειρότερα, τη γνωρίζουν μόνο από το έκτρωμα που ονομάζεται X-Men Last Stand) η Jane Grey έχει θυσιαστεί για να σώσει
Το Cobra Kai είναι ένα sequel που δεν ήθελε κανείς
Μπορώ να σκεφτώ ένα μόνο άτομο που θα ήθελε να δει το Cobra Kai, τον Barney Stinson. Και αυτό δεν είναι κακό, πέρα από το ότι είναι φανταστικός χαρακτήρας. Και όμως, όσοι είδαμε το sequel του Karate Kid μετά είχαμε μείνει με το στόμα ανοιχτό.
Το Karate Kid είναι μία κλασική ταινία των 80’s
Και
Το Αυτό (2017) δεν ήταν Stranger Things (αν και θα ήθελε)
Αναμφίβολα, αν κάνεις ανάλυση DNA στη σειρά Stranger Things, θα βρεις μέσα του αρκετές ενδείξεις καταγωγής από το βιβλίο “Το Αυτό” και την τηλεταινία του 1990. Σκεφτείτε το, αγόρια losers, geeks και απόκληροι,
Το μυστικό της επιτυχίας των ταινιών της Marvel που λίγοι έχουν προσέξει
Το ότι οι ταινίες της Marvel ξεκίνησαν από το πουθενά και έχουν κατακτήσει πλέον τις οθόνες (μεγάλες και μικρές) είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός. Και έχουν χυθεί τόνοι ψηφιακού μελανιού για τους λόγους που οι ταινίες/σειρές
John Constantine, αυτός ο μπάσταρδος
Το κείμενο αυτό διαβάστηκε στα Reflections at Death Disco μακρία πίσω το Γενάρη του 2015. Αναφέρεται στον ήρωα comics της DC, που εκείνη την εποχή πρωταγωνιστούσε στο Hellblazer.
———
Εδώ θα σας μιλήσω
Mario: ένας ήρωας της εργατιάς
Όσοι ασχολείστε χρόνια με τα βίντεοπαιχνίδια, πιθανότατα να το έχετε σκεφτεί ήδη: δεν τα φτιάχνουν όπως παλιά.
Εκεί που κάποτε χαιρόσουν να παίζεις με τις ώρες να σπας τουβλάκια, να πατάς ψηφιδωτά τερατάκια και να πυροβολείς κυβάκια, πλέον κάνεις πέντε βήματα και αρχίζει το μπλα-μπλα και τα ατέλειωτα cutscenes και αν ήθελα ρε παιδιά να δω Holywood έβαζα Netflix και όχι steam…
Όμως, τα νέα αυτά μέσα όχι μόνο δε βελτιώνουν τα σενάρια, αλλά αντίθετα αφαιρούν από τα, κάποτε απλοϊκά, παιχνίδια των 8-bit τα ιμπρεσιονιστικά τους σενάρια και τους βαθύτατους συμβολισμούς.
Πάρτε για παράδειγμα τον Μάριο,
Review: Guardians of the Galaxy vol. 2
Θα την πω την αμαρτία μου: έχω αρχίσει να κουράζομαι με τις ταινίες της Marvel, είναι όλες τους το ίδιο προβλέψιμα πολύ καλές.
Επιγραμματικά η πλοκή: τα λέσια του διαστήματος που αγαπήσαμε στην πρώτη ταινία εξαργυρώνουν τη σωτηρία του Σύμπαντος ως μισθοφόροι, ενώ ταυτόχρονα καυγαδίζουν μεταξύ τους, αλληλοϋπονομεύονται και σαμποτάρουν ο ένας τον άλλο τόσο πολύ, που κάνουν ακόμα και τους Fantastic Four των Lee/Kirby να μοιάζουν με μια αγαπημένη οικογένεια – υπερομάδα. [Διαβάστε το υπόλοιπο κείμενο στο nikolsway]