To Dark Phoenix Saga είναι, αναμφίβολα, μία από τις πιο κλασικές ιστορίες των X-men.

Για όσους δε γνωρίζουν την ιστορία (ή, ακόμα χειρότερα, τη γνωρίζουν μόνο από το έκτρωμα που ονομάζεται X-Men Last Stand) η Jane Grey έχει θυσιαστεί για να σώσει την ομάδα, αλλά σώζεται χάρη σε μία άγνωστη κοσμική δύναμη, τη Phoenix Force η οποία και την κάνει να έχει απεριόριστη δύναμη που όμως ίσως και να μην ελέγχει απόλυτα.

Αφού έχει σώσει το σύμπαν από τη σατανική κληρονόμο της διαστημικής αυτοκρατορίας των Shi’Ar (αυτό είναι το Phoenix Saga στα τεύχη #101-108 της σειράς Uncanny X-men) ενώ στα τεύχη 129-138 του 1980 πέφτει θύμα του σατανικού Hellfire Club.

Το Hellfire Club είναι μία οργάνωση από πανίσχυρους οικονομικά και κοινωνικά μεταλλαγμένους που θέλουν να την κάνουν μέλος τους. Ένας από αυτούς, ο Mastermind, χρησιμοποιεί τη δύναμή του να δημιουργεί παραισθήσεις για να την πείσει ότι ζει μία προηγούμενη ζωή της, ως αριστοκράτισσα του 17ου αιώνα, μέλος του Hellfire Club και σύζυγός του. Σκοπός του είναι να κάνει τη Phoenix Force να αποδεχτεί τη σκοτεινή πλευρά και να γίνει υποχείριο του Hellfire Club.

Όταν όμως αιχμαλωτίζουν τους X-men οι παραισθήσεις σπάνε και η Phoenix απελευθερώνεται. Φεύγει σε έναν μακρινό γαλαξία και τρώει έναν ήλιο για να ανακτήσει τις δυνάμεις της, σκοτώνοντας έτσι τους κατοίκους ενός πλανήτη του ηλιακού του συστήματος.

Αυτό οδηγεί σε μία δίκη της από τις νοήμονες εξωγηίνες φυλές του σύμπαντος της Marvel.

Είναι αναμφισβήτητα μια κλασική ιστορία που έχει μεταφερθεί πολλές φορές και σε άλλα μέσα, ενώ αναμένουμε και νέα μεταφορά της στον κινηματογράφο.

Στα Ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οξύ

To PTSD που κολλάει όμως;

Αυτό είναι κάτι που πρόσεξα όταν, πριν 2 χρόνια, ξαναέβλεπα το animated series της δεκαετίας του 90.

Όλοι ξέρετε για ποιο μιλάω.

Οκ, τώρα που ακούσατε 20 φορές το επικό αυτό θέμα ας γυρίσουμε στο άρθρο.

Ίσως κάποιοι να το προσέξατε στην περίληψη που έδωσα παραπάνω.

Ο Mastermind έπεισε την Jean Grey ότι ήταν  σύζυγός του.

Ένα trope που εμφανιζόταν πολύ συχνά ως τότε στα υπερηρωικά κόμιξ, κάποιος χαρακτήρας με υπερφυσική δύναμη της πειθούς έκανε κάποιο γυναικείο χαρακτήρα να τον ερωτευτεί. Και αυτό παρουσιαζόταν σαν ένα χαριτωμένο αστείο ή ακόμα και ως ρομαντικό.

Βέβαια, όταν είμαστε στο 1980 και αρχίζουμε να μπαίνουμε στη Σκοτεινή εποχή των comics το “χαριτωμένο αστείο” αρχίζει να μην είναι τόσο αστείο για τους μεγαλύτερους σε ηλικία αναγνώστες.

Το 1980 εξάλλου είχαμε και το φιάσκο του Avengers #200. Για όσους δε γνωρίζουν, στο τεύχος αυτό η Carol Danvers, η τότε Miss Marvel (η τωρινή Captain Marvel δηλαδή) μένει μυστηριωδώς έγκυος από τον γιο του Immortus, τον Marcus, τον οποίο στη συνέχεια γεννάει και, με τις ευλογίες των υπόλοιπων Avengers, παίρνει στο Limbo για να ζήσουν τον έρωτά τους.

με αυτή ακριβώς τη διατύπωση

Παρομοίως ξαναδιαβάζοντας το Dark Phoenix Saga με το σημερινές ανησυχίες βλέπεις σελίδες όπως αυτή:

που, μόλις σπάει η ύπνωση, οδηγεί σε αυτό το ξέσπασμα:

φτάνουμε στην τυφλή φυγή της Dark Phoenix.

H Jean έχει χάσει τον εαυτό της, έχει παραδοθεί σε μία κτηνώδη πλευρά. Κάτι το οποίο παραπέμπει σε σύμπτωμα σοκ μετά από τραύμα

Αφού έχει αναδυθεί από μέσα της μία άλλη, σκοτεινή προσωπικότητα, πολεμάει και διαλύει με ευκολία τους X-men και έπειτα φεύγει στο διάστημα, έτη φωτός μακριά από τη γη.

 

Αυτό ήθελαν να μας πουν οι δημιουργοί του Dark Phoenix Saga;

Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Εξάλλου, το σενάριο του Dark Phoenix Saga άλλαξε μετά από αντιρρήσεις του Jim Shooter, τότε αρχισυντάκτη της Marvel. Για αυτό και έχουμε μία σειρά από ανατροπές, αναστάσεις, X-ώγαμα από άλλες διαστάσεις και άλλα τέτοια όμορφα.

Ξέρουμε όμως ότι ο Chris Clairemont, σεναριογράφος των X-men, ήξερε καλά για τo τι σήμαινε το “αθώο εκείνο trope” που αναφέραμε πιο πάνω. Μόλις την επόμενη χρονιά, στο Avengers Annual #10 η Carol Danvers επιστρέφει και τα χώνει για τα καλά στους πρώην συντρόφους της.

Βοήθησε πολύ βέβαια και το ότι η Marvel έφαγε πολύ χοντρό κράξιμο για το Avengers #200 από μερίδα των αναγνωστών που καταλάβαινε το τι ακριβώς διάβασε. Γιατί, αν νομίζετε ότι η κριτική για προβληματικές ιστορίες σε κόμιξ ξεκίνησε με τα social media, προφανώς δεν έχετε διαβάσει ποτέ στήλες αλληλογραφίας από παλιά comics.

Επίσης είναι το ίδιο τεύχος στο οποίο η Rogue κλέβει τις δυνάμεις της Miss Captain Marvel, αφήνοντάς την να αποκτήσει μια σειρά από νέες ταυτότητες στην μετέπειτα πορεία της. Ίσως και για αυτό η χαρακτήρας δεν έχει και τις εικονικές ιστορίες που θα την έκαναν δημοφιλή.

Στη συνέχεια, οι αστείες πλοκές όπου ένας κακός με δυνάμεις πειθούς κάνει γυναικείους χαρακτήρες να τον ερωτευτούν εγκαταλείπεται. Στις αρχές του 2000 ο Brian Michael Bendis επιστρέφει σε αυτό για το origin story της Jessica Jones στο Alias με την πλέον σκοτεινή και τρομαχτική εκδοχή του. Είμαστε πια για τα καλά στη Σκοτεινή εποχή των κόμιξ και δεν υπάρχουν πλέον δικαιολογίες.

 

Όμως πολλές φορές οι καλές (ή ενίοτε οι κακές) ιστορίες μιλούν για ανθρώπους και κάποια μηνύματα βγαίνουν οργανικά από τις συμπεριφορές και τις αντιδράσεις των χαρακτήρων. Έτσι, στο Dark Phoenix Saga είναι πολύ εύκολο να κάνεις πολλαπλές αναλύσεις (και, αν ψάξετε στο ίντερνετ θα βρείτε ολόκληρες αναλύσεις για αυτό το storyline) και με κάνει να απορώ  τι διάολο διαστροφές έχουμε δει/διαβάσει ως παιδικά όταν ήμασταν μικροί…