Υπάρχει ένας κανόνας που λέει ότι πρέπει να “γράφεις για αυτό που γνωρίζεις”. Πολλοί συγγραφείς έχουν ακολουθήσει τον κανόνα αυτό. Αποτέλεσμα: ο χώρος του βιβλίου να έχει γεμίσει με αυτοβιογραφικά μυθιστορήματα, που αφορούν τον συγγραφέα και 5-6 γνωστούς του.

Το πρόβλημα με τον κανόνα αυτό, είναι ότι είναι “καραμέλα”. Δηλαδή, εύκολη συμβουλή που μπορείς να επικαλείσαι υπό μορφή ενός mantra και να το προβάλεις ως απάντηση για το κάθε τι.
Προσωπικά, απεχθάνομαι τις “καραμέλες” επειδή δε βοηθάνε διόλου. Θα αντιστρέψω όμως τον κανόνα αυτόν λέγοντας ότι πρέπει να “γνωρίζεις αυτό για το οποίο γράφεις.”Το βιβλίο που θα αναφέρω ως παράδειγμα είναι το She Wakes του Jack Ketchum

Είναι ένα βιβλίο υπερφυσικού τρόμου, με θέμα μια παρέα τουριστών που κάνει διακοπές στα Ελληνικά νησιά των 80’s την περίοδο του Πάσχα. Με φόντο τις Μυκήνες, την Κρήτη, την Μύκονο και τη Δήλο, δύο άτομα με το χάρισμα της ενόρασης έρχονται αντιμέτωπα, καθώς ο τρόμος ξεσπάει.

Ο συγγραφέας

Aν και Αμερικάνος, είχε ζήσει για μερικούς μήνες Ελλάδα και, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, καταφέρνει να αποδώσει τέλεια την ατμόσφαιρα των Ελληνικών νησιών. Έχει γνώση της Ελληνικής κουλτούρας και καταφέρνει πολύ έξυπνα πχ να επανερμηνεύσει τη γιορτή του Πάσχα και, συνδυάζοντας το ύφος του Stephen King με την αισθητική των grindhouse ταινιών της εποχής, δημιουργεί ένα εξαιρετικό βιβλίο που, προσωπικά, με έπεισε και με έβαλε μέσα του άνετα.

Τo immersion, η ικανότητα δηλαδή ενός γραπτού να σε βάζει μέσα του είναι βασικό εργαλείο, ιδίως όταν γράφεις φανταστική λογοτεχνία. Η ατμόσφαιρα, η λογική συνέπεια, τα γεγονότα, όλα αυτά πρέπει να τα προσέχει ο συγγραφέας. Αρκεί μονάχα ένα λάθος και ο αναγνώστης που γνωρίζει έχει αυτόματα μυριστεί την αδυναμία και το ξόρκι που τον κρατάει στο βιβλίο έχει σπάσει. Δείξε του ότι γνωρίζεις γιατί μιλάς και μετά θα φάει ότι κουλαμάρα κι αν του δώσεις.

Οπότε, όταν ο συγγραφέας γράφει, καλό είναι να έχει κάνει μια έρευνα για τα όσα γράφει. Αντίστοιχα, αν γνωρίζει καλά κάτι, μπορεί να το χρησιμοποιήσει. Αντίθετα, αν δεν έχει ζήσει αυτό που γράφει, καλύτερα να προσέξει, γιατί εύκολα γίνεται ρεζίλι. Και, για να γίνω και λίγο passive agressive, θεωρώ ότι αν για παράδειγμα ο Έλληνας συγγραφέας αποφασίσει να γράψει βιβλίο που θα λαμβάνει χώρα στο Λονδίνο, καλύτερα να μην γράψει για το Λονδίνο του Sweeney Todd, αλλά να κανονίσει να πάει ένα ταξίδι (τώρα, πριν το Brexit) για να δει την πόλη με τα μάτια του – η εμπειρία θα κάνει τα γραπτά του πιο πειστικά.

Το άρθρο το είχα γράψει πρώτη φορά το 2010.