Το χρώμα από το διάστημα (The Colour out of Space) είναι μία από τις αγαπημένες μου ιστορίες του Λάβκραφτ. Ίσως τον ξέρετε και ως H.P. Lovecraft.

Και θα σας εξηγήσω το γιατί και ίσως νιώσετε άβολα. Ευτυχώς δεν έχει να κάνει με τον Κορονοΐο.

Το Χρώμα από το Διάστημα έχει να κάνει με έναν άλλον τρόμο, έναν τρόμο απόλυτα κοινότυπο και πεζό. Τη δηλητηρίαση από Ραδιενέργεια.

Και εδώ να τονίσω πόσο συχνά ξεχνάμε πόσο διαβασμένος ήταν ο Λαβκραφτ.

Κανονικά κάπου εδώ θα έπρεπε να πούμε ότι ο Λαβκραφτ ήταν Ρατσιστής – κοιτάχτε, είχε κάποιες περίεργες απόψεις για φυλές, ζούσε στο υπόγειο της μαμάς του, όλη μέρα έγραφε μηνύματα σε αγνώστους που ζούσαν μακριά και δεν είχε δει ποτέ στη ζωή του, ενώ υπάρχουν φήμες που λένε ότι ποτέ δεν έκανε σεξ – βασικά ήταν μέλος του Reddit έναν αιώνα πριν υπάρξει το Reddit.

Και ήταν τρομερά ενημερωμένος σε επιστημονικά θέματα της εποχής. Στα Όνειρα στο Σπίτι της Μάγισσας για παράδειγμα αναφέρει τη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν και μη ευκλείδειες γεωμετρίες – δείχνοντας τη γνώση που είχε σε επιστημονικά θέματα και ανακαλύψεις καθώς γίνονταν.

Το The Colour Out of Space γράφτηκε το 1927.

Μόλις στα μέσα του 1920 άρχισε να γίνεται γνωστό το φαινόμενο της δηλητηρίασης από Ράδιο.

Αν και ο Λαβκραφτ ποτέ δε το διασαφηνίζει, είναι πολύ πιθανό να εμπνεύστηκε από τις παραμορφώσεις που έπαθαν εργάτριες που δούλευαν με Ράδιο.

Φυσικά, τα όσα περιγράφει, δεν είναι 100% επιστημονικά ακριβή, αλλά μιλάμε για ένα κομμάτι που δεν είχε εξερευνηθεί ακόμα και, επίσης, δεν είναι σίγουρο ότι προσπαθούσε να είναι επιστημονικά ορθός.

Μάλλον εμπνεύστηκε.

Διαβάζοντας όμως την ιστορία σήμερα, δε μπορείς παρά να το σκεφτείς ότι ίσως μίλαγε για αυτό, έχοντας τόσα ιστορικά προηγούμενα.

Ας μιλήσουμε όμως για την ιστορία.

Ανοίγει επιβλητικά. Μας περιγράφει έναν στοιχειωμένο τόπο έξω από το θρυλικό πλέον Άκραμ. Πέρσι είχα αποκαλέσει τη γραφή του Λαβκραφτ βλαχομπαρόκ, εδώ όμως δε με ενόχλησε. Έχει κάτι προτάσεις-σιδηροδρόμους, όμως δεν κυνηγάει εξεζητημένες λέξεις και έχει ωραίο ρυθμό, με μουσικές παρηχήσεις. Και χτίζει ωραία την ατμόσφαιρα.

Φυσικά και εδώ έχουμε ένα από τα σήματα κατατεθέντα του Λαβκραφτ, τη δημοσιογραφική γραφή του.

Ένας επιστήμονας πάει και ακούει ιστορίες εκεί που θα χτιστεί ένα φράγμα, πάνω από τη πεθαμένη γη όπου κάποτε βρισκόταν η φάρμα των Γκάρντνερ. Ρωτάει αποδώ ρωτάει αποκεί και τελικά μαθαίνει από έναν παππού τι έγινε πριν πολλά χρόνια. Και εδώ έρχεται η πρώτη τρομάρα όταν σου λέει ότι μετά από την αφήγηση ήθελε να ρίξει πίσω μαύρη πέτρα και να φύγει μακριά.

Τι έγινε λοιπόν 40 χρόνια πριν την ιστορία που διαβάζουμε;

Ένας μετεωρίτης έπεσε από τον ουρανό στη φάρμα. Ήταν μαλακός, έκαιγε μόνος του και συνεχώς συρρικνώνεται. Αυτό μου θυμίζει πολύ ραδιενεργό υλικό και το φαινόμενο της ημιζωής – αν και εδώ παραείναι γρήγορη.

Σκάνε κάτι επιστήμονες και κάνουν δοκιμές, αλλά δε βγάζουν άκρη, καθώς δεν αντιδρά σαν φυσιολογικό υλικό. Βγάζει μόνο διάφορα περίεργα χρώματα στο φασματογράφο. Και σύντομα ενώνεται με τη γη και αφήνει κάτι σαν αυγά στο έδαφος, που και αυτά σβήνουν.

Στη συνέχεια βλέπουμε πώς παραμορφώνει τη βλάστηση, με τα δέντρα να βγάζουν πρόωρα τεράστιους καρπούς, που όμως έχουν κακή γεύση. Το γρασίδι μεγαλώνει με παράξενα χρώματα, ενώ όλη η φάρμα αρχίζει να λάμπει στο σκοτάδι με ένα χρώμα άγνωστο. Ακριβώς όπως το Ράδιο.

Παράλληλα, εμφανίζονται περίεργα ίχνη γύρω από τη φάρμα, ενώ τα ζώα τρέμουν να πλησιάσουν.

Αλλά και το πηγάδι της φάρμας μολύνεται και το νερό παίρνει μία περίεργη γεύση.

Έπειτα τα ζώα αρχίζουν να σαπίζουν ζωντανά και βγάζουν εξογκώματα, παραμορφώνονται, πεθαίνουν και η σάρκα τους ξεραίνεται.

Ύστερα οι κάτοικοι της αγροικίας τρελαίνονται και πεθαίνουν ένας-ένας.

Τελικά αποκαλύπτεται ότι ήταν ένα είδος εξωγηίνου βαμπίρ που ρουφούσε τη ζωή και στο τέλος πετάει στο διάστημα, αφού ρούφηξε τη ζωή από οτιδήποτε .

Αφήνει πίσω του νεκρή γη – τίποτα δε φυτρώνει πια και όλοι τρέμουν τη γη.

Και φτάνουμε στο σημείο που το Χρώμα από το Διάστημα με τρομάζει

Και η πιο τρομαχτική πρόταση για εμένα είναι το πως αυτό συνεχίζει να εξαπλώνεται – μία ίντσα το χρόνο η γη νεκρώνει. Ο κύκλος ανοίγει.

Κλασσικό μοτίβο στο Λάβκραφτ η απειλή που παραμένει, που αφήνει επίγευση φόβου, η απειλή παραμένει κρυμμένη και περιμένει να βγει έξω ξανά.

Γιατί το νερό που θα καλύψει τη νεκρή γη ίσως μολυνθεί από αυτό που έχει απομείνει και ίσως φέρει το θάνατο στην πόλη του Άκραμ – αν δεν προλάβουν όλες οι άλλες εξώκοσμες απειλές που αντιμετωπίζει αυτή η ρημάδα η πόλη.

Θα έλεγα ότι το Χρώμα που Ήρθε από το διάστημα είναι μία κλασική Λαβκραφτική ιστορία. Ίσως όχι η καλύτερη, αλλά σίγουρα αξιόλογη. Για άλλη μία φορά παίρνει την ιδέα ότι ένα κοσμικό ον δε μπορεί να περιγραφεί με ανθρώπινα δεδομένα και το κάνει ένα… χρώμα που δε μπορεί να περιγραφεί. 

Ο Λαβκραφτικός τρόμος είναι υπερβατικός, ξεπερνάει τις συμβάσεις και προσπαθεί να δει πώς θα ήταν να συναντήσεις κάτι πέρα από τα ανθρώπινα δεδομένα. Για αυτό και είναι τόσο δύσκολο να δούμε καλές Λαβκραφτικές ταινίες.

Ταυτόχρονα όμως, ως καλός συγγραφέας που είχε ανοιχτά τα αυτιά του και τη δημιουργικότητά του μας αφήνει μία ιστορία που τρέφεται από τους φόβους των επόμενων γενιών και τελικά εκτοξεύεται σε ένα άλλο επίπεδο, όπως το Χρώμα του εκτοξεύεται στο δίαστημα.